بس کنید....

دلم آنقدر پر است که

هرآن احساس میکنم لبریز میشود

و گدازه هایش تمام جانم را می سوزاند...

از همه چیز فرار کردم به این گوشه 

تا راحت نفس بکشم

اما آدم ها رهایم نمیکنند...

آدم هایی که مغرشان کپک‌ زده...

آدم هایی که انگشت گندیده شان را

برای قضاوت به سویم دراز‌میکنند...

آدم هایی که دنبال‌فرصت اند

تا زیر کثافات عقایدشان مرا مدفون کنند...

دیگر توان این لجن پراکنی ها را ندارم

برای من آخرین سنگر سکوت است....

.

.

.

.

.

.